Ινσόμνια, Alkyoni, Τάκη, Αστερόιντ, (και σε όσους άλλους έλειψα) , ευχαριστώ. Πολύ, πολύ, πολύ.
Με συγκινήσατε. Μελό ακούγεται, αλλά έτσι είναι....
Σε σας αφιερώνω κάτι που διάβασα, από Τσέχωφ, για την τέχνη της Γραφής:
"Δεν είναι ανάγκη να επιδιώκεις αφθονία προσώπων στο έργο σου. Στο επίκεντρο πρέπει να είναι δυο: αυτός και αυτή..."
Πέμπτη, Νοεμβρίου 08, 2007
Παρασκευή, Ιουνίου 22, 2007
Ο τέλειος άντρας
ΕΝΟΤΗΤΑ ΠΡΩΤΗ: - Σε σχέση με μένα
ερωτευμένος τρελά μαζί μου
παθιασμένα ερωτευμένος μαζί μου
βαθιά ερωτευμένος μαζί μου
διαρκώς ερωτευμένος μαζί μου
αποκλειστικά ερωτευμένος μαζί μου
ΕΝΟΤΗΤΑ ΔΕΥΤΕΡΗ: -Σε σχέση με τον ίδιο
Να έχει στοιχειώδεις γνώσεις υδραυλικών, ηλεκτρικών και οικοδομικών εργασιών.
Να έχει διαβάσει Χάιντεγκερ (στοιχειωδώς έστω)
Να μην φοβάται τις κατσαρίδες (σημαντικό αυτό)
Να έχει δει έστω μία ταινία του Παρατζάνωφ
Να μην τρώει φέτα και τζατζίκι (τουλάχιστον όταν τρώμε μαζί)
ερωτευμένος τρελά μαζί μου
παθιασμένα ερωτευμένος μαζί μου
βαθιά ερωτευμένος μαζί μου
διαρκώς ερωτευμένος μαζί μου
αποκλειστικά ερωτευμένος μαζί μου
ΕΝΟΤΗΤΑ ΔΕΥΤΕΡΗ: -Σε σχέση με τον ίδιο
Να έχει στοιχειώδεις γνώσεις υδραυλικών, ηλεκτρικών και οικοδομικών εργασιών.
Να έχει διαβάσει Χάιντεγκερ (στοιχειωδώς έστω)
Να μην φοβάται τις κατσαρίδες (σημαντικό αυτό)
Να έχει δει έστω μία ταινία του Παρατζάνωφ
Να μην τρώει φέτα και τζατζίκι (τουλάχιστον όταν τρώμε μαζί)
Παρασκευή, Ιουνίου 08, 2007
Ο Τρίτος
Ποίηση είναι μια κατάσταση της γλώσσας πέρα από μετρικά σχήματα, αλλά και μια κατάσταση πέρα και πίσω από τη γλώσσα και τον λόγο.
Εμπειρία της ύπαρξης, κατάσταση της συνείδησης, ή του πέρα από τη συνείδηση «αυτό που χάνεται όταν ένα ποίημα μεταφράζεται»...
Ποίηση παραδοσιακή, ποίηση νεωτερική, όσον αφορά στη φόρμα, με μέτρο ή χωρίς, φτιαγμένη με λυρικά ή λιγότερο λυρικά μέσα, περισσότερο φανερή ή περισσότερο κρυπτική, με ρομαντική ή με καβαφική ειρωνεία...
«Η βασική πηγή της ειρωνείας είναι η διάσταση που αναπτύσσεται σε μιαν ευαισθησία ανάμεσα στη διάνοια και το αίσθημά της....Η ειρωνεία τραβάει τη συγκίνηση διά του κενού, γιατί λειτουργεί διά της φαινομενικής απουσίας, δηλαδή με τη δραστικότητα σκέψεων και συναισθημάτων που υπονοούνται ή αποσιωπούνται.
Η ειρωνεία είναι βέβαια ένας διανοητικός τρόπος αντίληψης, που όμως συνοδεύεται από τα δικά του χαρακτηριστικά συναισθήματα και από τις δικές του συγκινήσεις. Σ’ έναν μεγαλύτερο ή μικρότερο βαθμό υπάρχει σε όλους τους μεγάλους ποιητές – άλλωστε όπως έχει ειπωθεί, όλη η ποίηση είναι ειρωνική».* (βλ. Νάσος Βαγενάς, Η ειρωνική γλώσσα).
Χμμ...αυτό φαίνεται ενδιαφέρον...ένα ποίημα να μεταδίδει συγκίνηση μέσω της διανοητικότητας, χωρίς να έχει «συγκινησιακή γλώσσα»... Στην επιφάνεια του ποιήματος παραμένει αδιατάραχτη η απουσία της συγκίνησης, κάτι σαν συγκινησιακό κενό... Η διανοητικότητα, ενίοτε, σαν έκφραση καλλιτεχνική μπορεί να κρύβει πυκνό κρυστάλλωμα συναισθημάτων...το εκφραστικό σύστημα λειτουργεί με μια αφαίρεση, χωρίς περιγραφικούς αισθησιασμούς, χωρίς λυρισμό, ή μάλλον καλύτερα χωρίς άμεσο λυρισμό... «Το ποίημα συνεχίζεται νοητά στο κενό» έχει γραφτεί για την καβαφική ποίηση... Ο Σεφέρης γράφει στις Δοκιμές πως τα ποιήματα του Καβάφη «δείχνουν την συγκίνηση που θα είχαμε από ένα άγαλμα που δεν είναι πια εκεί.. που ήταν εκεί, το είδαμε, και το έχουν τώρα μετατοπίσει. Αλλά ΔΕΙΧΝΟΥΝ τη συγκίνηση».
Εφόσον λοιπόν, μπορούμε να δεχτούμε ότι κάτι είναι ποίηση, χωρίς να διαθέτει, σε επίπεδο φόρμας, κάποια παγιωμένα από την παλαιότερη ποίηση εξωτερικά χαρακτηριστικά, (στίχους, μέτρο, ομοιοκαταληξία) ακόμα-ακόμα και χωρίς λυρική γλώσσα (βλ. Καβάφης, αλλά και μεγάλο μέρος της σύγχρονης ποίησης), τότε ανενδοίαστα, σας προτείνω να διαβάσετε σαν ποίημα, όχι κάτι που έχει γραφτεί με τέτοια πρόθεση, αλλά κάτι που έχει γραφτεί ως σκηνική οδηγία (!!!)
Ναι, έτσι απλά, ο Ξενόπουλος το 1895 , γράφει σε παρένθεση, ανάμεσα στους διαλόγους του έργου του Ο Τρίτος, σαν σκηνική οδηγία, για να βοηθήσει ηθοποιούς και σκηνοθέτη....
«Αφήνει την θύραν του βάθους ανοικτήν...φαίνεται ο κοιτών, εν μέρος κλίνης χρυσιζούσης υπό λευκά λεπτά παραπετάσματα...μια εξωστόθυρα εις το βάθος είναι ανοικτή. Φαίνεται ο ουρανός της δείλης καταγάλανος και η ημισέληνος ωχρά δύουσα..
μια κανδήλα ανηρτημένη από της οροφής, φωτίζει τον κοιτώνα δι’ ασθενούς ροδοχρόου φωτός...η σκηνή ημιφώτιστος...βαθμιδόν σκοτίζεται...»
Γιατί αυτό να μην είναι ποίημα;;;;
Όπως ποίημα είναι και όλο το έργο...άσχετο αν η φόρμα του και κάποιοι διάλογοί του κρίνονται σήμερα ως παρωχημένοι...
Η σκηνική οδηγία που έγραψα πριν, αναφέρεται στην νεαρή ηρωίδα του έργου, που ερωτεύεται έναν φίλο του άντρα της. Ο σύζυγος, καταλαβαίνοντας τί συμβαίνει, θεωρεί ότι η παρουσία του φέρνει δυσκολία σ’ ένα απόλυτα μα απόλυτα ταιριαστό ζευγάρι, -πράγματι οι δύο ερωτευμένοι, όπως ο ίδιος διαπιστώνει «έχουν την ίδια κράση, την ίδια ανάπτυξη, αγαπούν τα ίδια πράγματα, ...έρως πλήρης, ταυτότης ψυχής, συνδυασμός τέλειος...». Θεωρεί λοιπόν, πως «Ο Τρίτος» δεν είναι ο φίλος του, αλλά αυτός ο ίδιος: «Να ένα ζευγάρι όπως πρέπει. Πταίουν αυτοί διότι ταιριάζουν; Ο Τρίτος δεν είναι ο φίλος που ήλθε να παρεντεθεί μεταξύ εμού και της γυναικός μου. Θα το έλεγαν οι ανόητοι και οι προληπτικοί. Ο Τρίτος είμαι εγώ, εγώ, που οχυρωμένος πίσω από έναν ανθρώπινο νόμο εγώ ο κοινωνικώς νόμιμος αλλά φυσικώς ανομότατος. Έρχομαι να καταστρέψω αυτή τη θεία συμφωνία, αυτήν την τελείαν ένωση. Είμαι το πρόσκομμα, είμαι ο περιττός...» Το τέλος του έργου, δεν το γράφω... ίσως το καταλαβαίνετε.... άλλωστε πρόκειται για μια εποχή, που οι άνθρωποι ήταν αλλιώς, ...ίσως με περισσότερο φιλότιμο, περισσότερη αξιοπρέπεια, και περισσότερη Ποίηση στην καθημερινότητα τους...
Εμπειρία της ύπαρξης, κατάσταση της συνείδησης, ή του πέρα από τη συνείδηση «αυτό που χάνεται όταν ένα ποίημα μεταφράζεται»...
Ποίηση παραδοσιακή, ποίηση νεωτερική, όσον αφορά στη φόρμα, με μέτρο ή χωρίς, φτιαγμένη με λυρικά ή λιγότερο λυρικά μέσα, περισσότερο φανερή ή περισσότερο κρυπτική, με ρομαντική ή με καβαφική ειρωνεία...
«Η βασική πηγή της ειρωνείας είναι η διάσταση που αναπτύσσεται σε μιαν ευαισθησία ανάμεσα στη διάνοια και το αίσθημά της....Η ειρωνεία τραβάει τη συγκίνηση διά του κενού, γιατί λειτουργεί διά της φαινομενικής απουσίας, δηλαδή με τη δραστικότητα σκέψεων και συναισθημάτων που υπονοούνται ή αποσιωπούνται.
Η ειρωνεία είναι βέβαια ένας διανοητικός τρόπος αντίληψης, που όμως συνοδεύεται από τα δικά του χαρακτηριστικά συναισθήματα και από τις δικές του συγκινήσεις. Σ’ έναν μεγαλύτερο ή μικρότερο βαθμό υπάρχει σε όλους τους μεγάλους ποιητές – άλλωστε όπως έχει ειπωθεί, όλη η ποίηση είναι ειρωνική».* (βλ. Νάσος Βαγενάς, Η ειρωνική γλώσσα).
Χμμ...αυτό φαίνεται ενδιαφέρον...ένα ποίημα να μεταδίδει συγκίνηση μέσω της διανοητικότητας, χωρίς να έχει «συγκινησιακή γλώσσα»... Στην επιφάνεια του ποιήματος παραμένει αδιατάραχτη η απουσία της συγκίνησης, κάτι σαν συγκινησιακό κενό... Η διανοητικότητα, ενίοτε, σαν έκφραση καλλιτεχνική μπορεί να κρύβει πυκνό κρυστάλλωμα συναισθημάτων...το εκφραστικό σύστημα λειτουργεί με μια αφαίρεση, χωρίς περιγραφικούς αισθησιασμούς, χωρίς λυρισμό, ή μάλλον καλύτερα χωρίς άμεσο λυρισμό... «Το ποίημα συνεχίζεται νοητά στο κενό» έχει γραφτεί για την καβαφική ποίηση... Ο Σεφέρης γράφει στις Δοκιμές πως τα ποιήματα του Καβάφη «δείχνουν την συγκίνηση που θα είχαμε από ένα άγαλμα που δεν είναι πια εκεί.. που ήταν εκεί, το είδαμε, και το έχουν τώρα μετατοπίσει. Αλλά ΔΕΙΧΝΟΥΝ τη συγκίνηση».
Εφόσον λοιπόν, μπορούμε να δεχτούμε ότι κάτι είναι ποίηση, χωρίς να διαθέτει, σε επίπεδο φόρμας, κάποια παγιωμένα από την παλαιότερη ποίηση εξωτερικά χαρακτηριστικά, (στίχους, μέτρο, ομοιοκαταληξία) ακόμα-ακόμα και χωρίς λυρική γλώσσα (βλ. Καβάφης, αλλά και μεγάλο μέρος της σύγχρονης ποίησης), τότε ανενδοίαστα, σας προτείνω να διαβάσετε σαν ποίημα, όχι κάτι που έχει γραφτεί με τέτοια πρόθεση, αλλά κάτι που έχει γραφτεί ως σκηνική οδηγία (!!!)
Ναι, έτσι απλά, ο Ξενόπουλος το 1895 , γράφει σε παρένθεση, ανάμεσα στους διαλόγους του έργου του Ο Τρίτος, σαν σκηνική οδηγία, για να βοηθήσει ηθοποιούς και σκηνοθέτη....
«Αφήνει την θύραν του βάθους ανοικτήν...φαίνεται ο κοιτών, εν μέρος κλίνης χρυσιζούσης υπό λευκά λεπτά παραπετάσματα...μια εξωστόθυρα εις το βάθος είναι ανοικτή. Φαίνεται ο ουρανός της δείλης καταγάλανος και η ημισέληνος ωχρά δύουσα..
μια κανδήλα ανηρτημένη από της οροφής, φωτίζει τον κοιτώνα δι’ ασθενούς ροδοχρόου φωτός...η σκηνή ημιφώτιστος...βαθμιδόν σκοτίζεται...»
Γιατί αυτό να μην είναι ποίημα;;;;
Όπως ποίημα είναι και όλο το έργο...άσχετο αν η φόρμα του και κάποιοι διάλογοί του κρίνονται σήμερα ως παρωχημένοι...
Η σκηνική οδηγία που έγραψα πριν, αναφέρεται στην νεαρή ηρωίδα του έργου, που ερωτεύεται έναν φίλο του άντρα της. Ο σύζυγος, καταλαβαίνοντας τί συμβαίνει, θεωρεί ότι η παρουσία του φέρνει δυσκολία σ’ ένα απόλυτα μα απόλυτα ταιριαστό ζευγάρι, -πράγματι οι δύο ερωτευμένοι, όπως ο ίδιος διαπιστώνει «έχουν την ίδια κράση, την ίδια ανάπτυξη, αγαπούν τα ίδια πράγματα, ...έρως πλήρης, ταυτότης ψυχής, συνδυασμός τέλειος...». Θεωρεί λοιπόν, πως «Ο Τρίτος» δεν είναι ο φίλος του, αλλά αυτός ο ίδιος: «Να ένα ζευγάρι όπως πρέπει. Πταίουν αυτοί διότι ταιριάζουν; Ο Τρίτος δεν είναι ο φίλος που ήλθε να παρεντεθεί μεταξύ εμού και της γυναικός μου. Θα το έλεγαν οι ανόητοι και οι προληπτικοί. Ο Τρίτος είμαι εγώ, εγώ, που οχυρωμένος πίσω από έναν ανθρώπινο νόμο εγώ ο κοινωνικώς νόμιμος αλλά φυσικώς ανομότατος. Έρχομαι να καταστρέψω αυτή τη θεία συμφωνία, αυτήν την τελείαν ένωση. Είμαι το πρόσκομμα, είμαι ο περιττός...» Το τέλος του έργου, δεν το γράφω... ίσως το καταλαβαίνετε.... άλλωστε πρόκειται για μια εποχή, που οι άνθρωποι ήταν αλλιώς, ...ίσως με περισσότερο φιλότιμο, περισσότερη αξιοπρέπεια, και περισσότερη Ποίηση στην καθημερινότητα τους...
Παρασκευή, Ιουνίου 01, 2007
Για την Αμαλία...
«Ο ασθενής έχει το δικαίωμα του σεβασμού του προσώπου του και της ανθρώπινης αξιοπρέπειάς του»
(σύμφωνα με τις διατάξεις του άρθρου 47 του Ν. 2071/ 1992)
«Να γίνουν εξαίρεση οι αλμπάνηδες ρε παιδια, όχι ο κανόνας…»
(Αμαλία Καλυβίνου, 1977-2007)
(Αμαλία Καλυβίνου, 1977-2007)
Για τα επόμενα πέντε χρόνια η Αμαλία είχε να παλέψει όχι μόνο με τον καρκίνο και τον ακρωτηριασμό, αλλά και με την παθογένεια ενός Εθνικού Συστήματος Υγείας που επιλέγει να κλείνει τα μάτια στα φακελάκια και επιμένει να κωλυσιεργεί με παράλογες γραφειοκρατικές διαδικασίες. Πέρα από τις ακτινοβολίες και τη χημειοθεραπεία, η Αμαλία είχε να αντιμετωπίσει την οικονομική εκμετάλλευση από γιατρούς που στάθηκαν απέναντί της και όχι δίπλα της. Πέρα από τον πόνο, είχε να υπομείνει την απληστία των ιδιωτικών κλινικών και την ταλαιπωρία στις ουρές των ασφαλιστικών ταμείων για μία σφραγίδα.
Η Αμαλία, άφησε την τελευταία της πνοή την Παρασκευή 25 Μαΐου 2007.
Ήταν μόλις 30 ετών.
Πριν φύγει, πρόλαβε να καταγράψει την εμπειρία της και να τη μοιραστεί μαζί μας μέσα από το διαδικτυακό της ημερολόγιο. Στην ηλεκτρονική διεύθυνση http://fakellaki.blogspot.com, η νεαρή φιλόλογος κατήγγειλε επώνυμα τους γιατρούς που αναγκάστηκε να δωροδοκήσει, επαινώντας παράλληλα εκείνους που επέλεξαν να τιμήσουν τον όρκο που έδωσαν στον Ιπποκράτη. Η μαρτυρία της συγκίνησε χιλιάδες ανθρώπους, που της στάθηκαν συμπαραστάτες στον άνισο αγώνα της μέχρι το τέλος.
«Ο στόχος της Αμαλίας ήταν να πει την ιστορία της, ώστε μέσα απ’ αυτήν να αφυπνίσει όσο το δυνατόν περισσότερους ανθρώπους και συνειδήσεις. Κυρίως ήθελε να δείξει ότι υπάρχουν τρόποι αντίστασης στην αυθαιρεσία και την εξουσία των ασυνείδητων και ανάλγητων γιατρών, αλλά και των γραφειοκρατών υπαλλήλων του συστήματος υγείας.»
(Δικαία Τσαβαρή και Γεωργία Καλυβίνου - μητέρα και αδελφή της Αμαλίας)
Σύμφωνα με τις διατάξεις του άρθρου 77 του Ν. 2071/ 1992, θεωρείται πειθαρχικό παράπτωμα για τους γιατρούς του ΕΣΥ:
«Η δωροληψία και ιδίως η λήψη αμοιβής και η αποδοχή οποιασδήποτε άλλης περιουσιακής παροχής, για την προσφορά οποιασδήποτε ιατρικής υπηρεσίας»
Η Αμαλία Καλυβίνου αγωνίστηκε για πράγματα που θεωρούνται αυτονόητα σε ένα σύγχρονο ευρωπαϊκό κράτος. Δυστυχώς δεν είναι και τόσο αυτονόητα στην Ελλάδα. Συνεχίζοντας την προσπάθεια που ξεκίνησε η Αμαλία, διαμαρτυρόμαστε δημόσια και
ΑΠΑΙΤΟΥΜΕ:
ΝΑ ΠΑΡΘΟΥΝ ΑΜΕΣΑ ΜΕΤΡΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΟΛΙΤΕΙΑ ΩΣΤΕ ΝΑ ΣΤΑΜΑΤΗΣΟΥΝ ΤΑ ΦΑΚΕΛΑΚΙΑ ΚΑΙ Η ΑΝΙΣΟΤΗΤΑ ΠΟΥ ΕΠΙΦΕΡΟΥΝ ΣΤΗΝ ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΙΣΗ ΤΩΝ ΑΣΘΕΝΩΝ
ΝΑ ΓΙΝΕΙ ΠΙΟ ΕΥΕΛΙΚΤΟΣ Ο ΚΡΑΤΙΚΟΣ ΜΗΧΑΝΙΣΜΟΣ ΩΣΤΕ ΝΑ ΜΗ ΘΡΗΝΗΣΟΥΜΕ ΞΑΝΑ ΘΥΜΑΤΑ ΕΞΑΙΤΙΑΣ ΧΡΟΝΟΒΟΡΩΝ ΓΡΑΦΕΙΟΚΡΑΤΙΚΩΝ ΔΙΑΔΙΚΑΣΙΩΝ
ΝΑ ΕΠΙΒΛΗΘΕΙ ΑΥΣΤΗΡΟΤΕΡΟΣ ΕΛΕΓΧΟΣ ΣΤΗ ΔΙΑΠΛΟΚΗ ΦΑΡΜΑΚΕΥΤΙΚΩΝ ΕΤΑΙΡΕΙΩΝ ΚΑΙ ΙΑΤΡΙΚΟΥ ΚΑΤΕΣΤΗΜΕΝΟΥ
ΝΑ ΑΞΙΟΠΟΙΗΘΟΥΝ ΟΙ ΑΝΕΚΜΕΤΑΛΛΕΥΤΕΣ ΝΟΣΟΚΟΜΕΙΑΚΕΣ ΥΠΟΔΟΜΕΣ ΚΑΙ ΝΑ ΥΠΑΡΞΕΙ ΣΥΝΕΧΗΣ ΚΑΙ ΑΡΤΙΑ ΕΠΙΣΤΗΜΟΝΙΚΗ ΚΑΤΑΡΤΙΣΗ ΓΙΑ ΟΛΟΥΣ ΤΟΥΣ ΓΙΑΤ ΡΟΥΣ ΚΑΙ ΤΟΥΣ ΝΟΣΗΛΕΥΤΕΣ ΤΟΥ Ε.Σ.Υ.
ΝΑ ΚΑΘΙΕΡΩΘΕΙ Η ΨΗΦΙΟΠΟΙΗΣΗ ΤΟΥ ΙΑΤΡΙΚΟΥ ΦΑΚΕΛΟΥ ΤΟΥ ΑΣΘΕΝΟΥΣ ΠΑΝΕΛΛΗΝΙΩΣ, ΩΣΤΕ ΝΑ ΕΠΙΣΠΕΥΔΕΤΑΙ Η ΣΩΣΤΗ ΔΙΑΓΝΩΣΗ ΚΑΙ ΘΕΡΑΠΕΙΑ
ΑΣ ΠΑΨΕΙ ΠΛΕΟΝ Η ΥΠΟΚΡΙΣΙΑ ΤΩΝ ΚΥΒΕΡΝΩΝΤΩΝ, ΠΟΥ ΠΡΟΤΙΜΟΥΝ ΝΑ ΛΑΔΩΝΟΝΤΑΙ ΟΙ ΓΙΑΤΡΟΙ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΑΣΘΕΝΕΙΣ ΠΑΡΑ ΝΑ ΑΜΕΙΒΟΝΤΑΙ ΑΞΙΟΠΡΕΠΩΣ ΑΠΟ ΤΟ ΚΡΑΤΟΣ.
ΟΧΙ ΑΛΛΑ ΦΑΚΕΛΑΚΙΑ
ΟΧΙ ΑΛΛΗ ΓΡΑΦΕΙΟΚΡΑΤΙΑ
ΟΧΙ ΑΛΛΟΣ ΕΜΠΑΙΓΜΟΣ
ΔΙΚΑΙΟΥΜΑΣΤΕ ΔΩΡΕΑΝ ΚΑΙ ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑΤΙΚΗ ΠΕΡΙΘΑΛΨΗ. ΓΙΑ ΟΛΟΥΣ.
Την επόμενη φορά που θα χρειαστεί να δώσετε φακελάκι, μην το κάνετε. Προτιμήστε καλύτερα να κάνετε μια δωρεά. Η τελευταία επιθυμία της Αμαλίας ήταν η ενίσχυση της υπό ανέγερση Ογκολογικής Μονάδας Παίδων.
(Σύλλογος Ελπίδα, τηλ: 210-7757153, e-mail: infο@elpida.org, λογαριασμός Εθνικής Τράπεζας: 080/480898-36, λογαριασμός Alphabank: 152-002-002-000-515. Θυμηθείτε να αναφέρετε ότι η δωρεά σας είναι “για την Αμαλία”).
ΔΙΑΔΙΚΤΥΑΚΗ ΚΙΝΗΣΗ ΦΙΛΩΝ ΤΗΣ ΑΜΑΛΙΑΣ
Τετάρτη, Μαΐου 23, 2007
Σαν σήμερα...
Ναι, ήταν Φθινόπωρο και Άνοιξη μαζί. Δεν ξέρω γιατί, αλλά ήταν κάτι που θύμιζε μετάβαση. Ήταν τα μέρη που πήγαμε παλιά, μα και τα μέρη που στοίχειωσαν στη μνήμη μας αν και ποτέ δεν τα ‘χουμε βαδίσει.
Βροχή της Άνοιξης –σαν τώρα, σα σήμερα, μαζί και ζέστη φθινοπωρινή.
Στη Σαντορίνη όχι... τα δειλινά στον Πειραιά, στο λιμάνι, είναι πιο όμορφα, εκεί ανάμεσα στα ρυμουλκά ο ήλιος που φεύγει, τα καράβια, τα σύννεφα, τα λεωφορεία πιο κάτω.
Σαν προσευχή στα χείλη μου τα cantos του Ezra Pound : παλάτι στο θολωμένο φως, η Τροία τίποτα άλλο παρά ένας σωρός ακριανά λιθάρια που καπνίζουν... και ξανά το ίδιο: παλάτι στο θολωμένο φως, και ξανά το ίδιο.
Τώρα πια απαντώ: ναι-ήταν φιλί μα και λυγμός μαζί, δύσκολα πολύ τα ξεχωρίζω, γιατί ο πόνος είναι πιο δυνατός από την ηδονή, είναι ο ζωγράφος κάθε Τόπου, κυρίαρχος της στιγμής, πιο ισχυρός από τον πόθο. Μα εγώ θέλω ακόμη και ψάχνω πάντα την αθώα πόλη, την κρυμμένη από τον ήλιο, την Τροία μέσα από τα λιθάρια που καπνίζουν, με την ελπίδα πως εκεί ο παφλασμός των άστρων στο σώμα δεν θα είναι μόνο παφλασμός, θα είναι αγκαλιά και μήτρα.
Βροχή της Άνοιξης –σαν τώρα, σα σήμερα, μαζί και ζέστη φθινοπωρινή.
Στη Σαντορίνη όχι... τα δειλινά στον Πειραιά, στο λιμάνι, είναι πιο όμορφα, εκεί ανάμεσα στα ρυμουλκά ο ήλιος που φεύγει, τα καράβια, τα σύννεφα, τα λεωφορεία πιο κάτω.
Σαν προσευχή στα χείλη μου τα cantos του Ezra Pound : παλάτι στο θολωμένο φως, η Τροία τίποτα άλλο παρά ένας σωρός ακριανά λιθάρια που καπνίζουν... και ξανά το ίδιο: παλάτι στο θολωμένο φως, και ξανά το ίδιο.
Τώρα πια απαντώ: ναι-ήταν φιλί μα και λυγμός μαζί, δύσκολα πολύ τα ξεχωρίζω, γιατί ο πόνος είναι πιο δυνατός από την ηδονή, είναι ο ζωγράφος κάθε Τόπου, κυρίαρχος της στιγμής, πιο ισχυρός από τον πόθο. Μα εγώ θέλω ακόμη και ψάχνω πάντα την αθώα πόλη, την κρυμμένη από τον ήλιο, την Τροία μέσα από τα λιθάρια που καπνίζουν, με την ελπίδα πως εκεί ο παφλασμός των άστρων στο σώμα δεν θα είναι μόνο παφλασμός, θα είναι αγκαλιά και μήτρα.
Πέμπτη, Μαΐου 10, 2007
Inferno
ΦΑΟΥΣΤΟΥΣ: Θα σε ρωτήσω πρώτα σχετικά με την κόλαση. Πες μου, πού βρίσκεται ο τόπος αυτός που οι άνθρωποι ονομάζουνε κόλαση;
ΜΕΦΙΣΤΟΦΕΛΗΣ: Κάτω από τους ουρανούς.
ΦΑΟΥΣΤΟΥΣ: Καλά, εκεί βρίσκονται όλα· όμως πού;
ΜΕΦΙΣΤΟΦΕΛΗΣ: Μέσα στα σπλάχνα των στοιχείων αυτών, εκεί όπου βρισκόμαστε και παραμένουμε για πάντα. Η κόλαση δεν έχει σύνορα, μήτε είναι οριοθετημένη σ’ έναν ορισμένο τόπο, αλλά όπου βρισκόμαστε είναι κόλαση, κι όπου κόλαση, εκεί πρέπει να μένουμε πάντα· και για να μη μακρηγορώ, όταν θ’ αφανιστεί ο κόσμος όλος κι όταν το κάθε πλάσμα θα εξαγνιστεί, όλοι οι τόποι που δεν είναι ουρανός θα είναι κόλαση.
ΦΑΟΥΣΤΟΥΣ: Η κόλαση θαρρώ πως είναι παραμύθι.
ΜΕΦΙΣΤΟΦΕΛΗΣ: Ναι, μ’ αυτό το πλευρό να κοιμάσαι, ώσπου ν’ αλλάξεις γνώμη.[...]
Δόκτωρ Φάουστους
Christopher Marlowe
Μτ: Κλείτος Κύρου
Κυριακή, Απριλίου 22, 2007
Πραγματεία περί των τριών απατεώνων-Μωυσή-Χριστό-Μωάμεθ (μην νομίζετε ότι είναι δική μου)
Με αφορμή το ποστ του Asteroid, (το αναφερόμενο στην θρησκευτική μισαλλοδοξία) ας μου επιτραπεί η αναδημοσίευση από ένα βιβλίο του 17ου αιώνα, που αποδίδεται στον Βαρόνο του Χόλμπαχ:
"Ο Θεός δεν είναι ούτε οργή ούτε φθόνος· η δικαιοσύνη και η ευσπλαχνία που του αποδίδουν είναι ψευδείς ιδιότητες κι όσα έχουν πει γι’ αυτόν οι Προφήτες και οι Απόστολοι δεν μας αποκαλύπτουν ούτε τη φύση ούτε την ουσία του.
Υπάρχει κάποια ένδειξη ότι οι Προφήτες και οι Απόστολοι ήταν φτιαγμένοι διαφορετικά από τους άλλους ανθρώπους;
Το μεγαλύτερο μέρος όσων έχουν πει είναι τόσο σκοτεινό που δεν καταλαβαίνουμε τίποτα και τόσο ασυνάρτητο που εύκολα αντιλαμβανόμαστε ότι και οι ίδιοι δεν ήσαν παρά αδαείς απατεώνες.
Υπερηφανεύονταν ότι όλα όσα ανακοίνωναν στο λαό προέρχονταν απευθείας από τον Θεό· αξίωση παράλογη και γελοία, αφού οι ίδιοι ομολογούν ότι ο Θεός δεν τους μιλούσε παρά μόνο στο όνειρο.
Δεν υπάρχει τίποτε πιο φυσικό στον άνθρωπο από τα όνειρα κατά συνέπεια θα πρέπει να είναι κανείς πολύ αναιδής, πολύ ματαιόδοξος και παράλογος για να ισχυρίζεται ότι ο Θεός του μιλά μέσω αυτής της οδού, κι όποιος το πιστεύει θα πρέπει να είναι πολύ εύπιστος και πολύ μουρλός για να εκλαμβάνει τα όνειρα ως θεία θέσφατα.
Ας εξετάσουμε λίγο την ιδέα που είχαν οι προφήτες για τον Θεό. Αν πρέπει να τους πιστέψουμε, ο Θεός είναι ένα ον καθαρά σωματικό: ο Μιχαίας τον βλέπει καθιστό· ο Δανιήλ ντυμένο στα άσπρα και με μορφή γέροντα· ο Ιεζεκιήλ τον βλέπει σαν μια φωτιά – αυτά ως προς την Παλαιά Διαθήκη. Στην Καινή, οι μαθητές του Ιησού Χριστού φαντάζονται ότι τον βλέπουν με τη μορφή ενός περιστεριού, οι Απόστολοι σαν πύρινες γλώσσες και τέλος ο Παύλος σαν ένα φως που τον θαμπώνει. Όσο για τις αντιφάσεις των απόψεων τους, ο Σαμουήλ πίστευε ότι ο Θεός δεν μετανιώνει ποτέ για ό,τι έχει κρίνει· αντίθετα, ο Ιερεμίας μας λέει ότι ο Θεός μετανιώνει για αποφάσεις που έλαβε. Ο Ιωήλ μας πληροφορεί ότι δεν μετανιώνει παρά μόνο για τα κακά που έχει κάνει στους ανθρώπους· ο Ιερεμίας ισχυρίζεται ότι καθόλου δεν μετανιώνει για κάτι τέτοιο. Η Γένεσις μας διδάσκει ότι ο άνθρωπος είναι κύριος της αμαρτίας και μόνον από τον ίδιο εξαρτάται αν θα πράξει το καλό, ενώ ο Απόστολος Παύλος διαβεβαιώνει ότι οι άνθρωποι δεν έχουν κανέναν έλεγχο πάνω στην ιδιαίτερη φιληδονία δίχως την εντελώς ιδιαίτερη χάρη του Θεού κλπ. κλπ.
Τέτοιες είναι οι εσφαλμένες και αντιφατικές απόψεις που μας δίνουν αυτοί οι υποτιθέμενοι θεόπνευστοι, χωρίς να λαμβάνουν υπόψη ότι αυτές οι ιδέες μας αναπαριστούν τη Θεότητα σαν ένα ον αισθητό, υλικό και υποκείμενο σε όλα τα ανθρώπινα πάθη.
Κι όμως έρχονται στη συνέχεια να μας πουν ότι ο Θεός δεν έχει τίποτα το κοινό με την ύλη και ότι είναι ένα ον ακατανόητο για μας."
Περί τριών απατεώνων – Μωυσής, Χριστός, Μωάμεθ,
Πραγματεία αποδιδόμενη στον Βαρόνο του Χόλμπαχ.
Πρόλογος Φώτη Τερζάκη. Μτφρ. Λία Βουτσοπούλου. Εκδόσεις «Αλεξάνδρεια», Αθήνα 2003.
(Από το πρόγραμμα της παράσταστης της Πειραματικής Σκηνής του Εθνικού Θεάτρου, για την παράσταση των 10 Εντολών)
Παρατήρηση δική μου: Αλίμονο, εγώ τουλάχιστον, δεν τελειώνω με αυτά τα ζητήματα τόσο εύκολα- Ανατρέχω "Σ' έναν θεό έφηβο - αρχέφηβο ΔΙΚΟ ΜΟΥ" (και αυτός σίγουρα δεν είναι απατεώνας)
Χαιρετώ !!!
"Ο Θεός δεν είναι ούτε οργή ούτε φθόνος· η δικαιοσύνη και η ευσπλαχνία που του αποδίδουν είναι ψευδείς ιδιότητες κι όσα έχουν πει γι’ αυτόν οι Προφήτες και οι Απόστολοι δεν μας αποκαλύπτουν ούτε τη φύση ούτε την ουσία του.
Υπάρχει κάποια ένδειξη ότι οι Προφήτες και οι Απόστολοι ήταν φτιαγμένοι διαφορετικά από τους άλλους ανθρώπους;
Το μεγαλύτερο μέρος όσων έχουν πει είναι τόσο σκοτεινό που δεν καταλαβαίνουμε τίποτα και τόσο ασυνάρτητο που εύκολα αντιλαμβανόμαστε ότι και οι ίδιοι δεν ήσαν παρά αδαείς απατεώνες.
Υπερηφανεύονταν ότι όλα όσα ανακοίνωναν στο λαό προέρχονταν απευθείας από τον Θεό· αξίωση παράλογη και γελοία, αφού οι ίδιοι ομολογούν ότι ο Θεός δεν τους μιλούσε παρά μόνο στο όνειρο.
Δεν υπάρχει τίποτε πιο φυσικό στον άνθρωπο από τα όνειρα κατά συνέπεια θα πρέπει να είναι κανείς πολύ αναιδής, πολύ ματαιόδοξος και παράλογος για να ισχυρίζεται ότι ο Θεός του μιλά μέσω αυτής της οδού, κι όποιος το πιστεύει θα πρέπει να είναι πολύ εύπιστος και πολύ μουρλός για να εκλαμβάνει τα όνειρα ως θεία θέσφατα.
Ας εξετάσουμε λίγο την ιδέα που είχαν οι προφήτες για τον Θεό. Αν πρέπει να τους πιστέψουμε, ο Θεός είναι ένα ον καθαρά σωματικό: ο Μιχαίας τον βλέπει καθιστό· ο Δανιήλ ντυμένο στα άσπρα και με μορφή γέροντα· ο Ιεζεκιήλ τον βλέπει σαν μια φωτιά – αυτά ως προς την Παλαιά Διαθήκη. Στην Καινή, οι μαθητές του Ιησού Χριστού φαντάζονται ότι τον βλέπουν με τη μορφή ενός περιστεριού, οι Απόστολοι σαν πύρινες γλώσσες και τέλος ο Παύλος σαν ένα φως που τον θαμπώνει. Όσο για τις αντιφάσεις των απόψεων τους, ο Σαμουήλ πίστευε ότι ο Θεός δεν μετανιώνει ποτέ για ό,τι έχει κρίνει· αντίθετα, ο Ιερεμίας μας λέει ότι ο Θεός μετανιώνει για αποφάσεις που έλαβε. Ο Ιωήλ μας πληροφορεί ότι δεν μετανιώνει παρά μόνο για τα κακά που έχει κάνει στους ανθρώπους· ο Ιερεμίας ισχυρίζεται ότι καθόλου δεν μετανιώνει για κάτι τέτοιο. Η Γένεσις μας διδάσκει ότι ο άνθρωπος είναι κύριος της αμαρτίας και μόνον από τον ίδιο εξαρτάται αν θα πράξει το καλό, ενώ ο Απόστολος Παύλος διαβεβαιώνει ότι οι άνθρωποι δεν έχουν κανέναν έλεγχο πάνω στην ιδιαίτερη φιληδονία δίχως την εντελώς ιδιαίτερη χάρη του Θεού κλπ. κλπ.
Τέτοιες είναι οι εσφαλμένες και αντιφατικές απόψεις που μας δίνουν αυτοί οι υποτιθέμενοι θεόπνευστοι, χωρίς να λαμβάνουν υπόψη ότι αυτές οι ιδέες μας αναπαριστούν τη Θεότητα σαν ένα ον αισθητό, υλικό και υποκείμενο σε όλα τα ανθρώπινα πάθη.
Κι όμως έρχονται στη συνέχεια να μας πουν ότι ο Θεός δεν έχει τίποτα το κοινό με την ύλη και ότι είναι ένα ον ακατανόητο για μας."
Περί τριών απατεώνων – Μωυσής, Χριστός, Μωάμεθ,
Πραγματεία αποδιδόμενη στον Βαρόνο του Χόλμπαχ.
Πρόλογος Φώτη Τερζάκη. Μτφρ. Λία Βουτσοπούλου. Εκδόσεις «Αλεξάνδρεια», Αθήνα 2003.
(Από το πρόγραμμα της παράσταστης της Πειραματικής Σκηνής του Εθνικού Θεάτρου, για την παράσταση των 10 Εντολών)
Παρατήρηση δική μου: Αλίμονο, εγώ τουλάχιστον, δεν τελειώνω με αυτά τα ζητήματα τόσο εύκολα- Ανατρέχω "Σ' έναν θεό έφηβο - αρχέφηβο ΔΙΚΟ ΜΟΥ" (και αυτός σίγουρα δεν είναι απατεώνας)
Χαιρετώ !!!
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)